Ο σκύλος μου είναι πέρα για πέρα ενήλικος,6 ετών. Παρόλα αυτά, συχνά-πυκνά, συμπεριφέρεται σαν κουτάβι, χωρίς να το πολυσκεφτεί. Και προσπαθεί να με παρασύρει σε χαζά κατ’εμέ, παιχνίδια. Μέχρι που άρχισα να τον ακολουθώ. Και να κάνω το ίδιο ακόμα και όταν δεν τον είχα μαζί μου. Παρατήρησα πως άρχισα να γελάω περισσότερο και να μου φεύγει το άγχος. Και όχι μόνο αυτό, αλλά με αστεία πειράγματα και παιχνίδι, άρχισαν παρατήρησα πως βελτίωσε τις σχέσεις μου με άλλους ανθρώπους. Κυρίως όμως με τον εαυτό μου. Επιστημονικά λοιπόν έχει κάπως έτσι : Καρδιολόγοι στο Πανεπιστήμιο του Ιατρικού Κέντρου του Maryland έδειξαν μία ισχυρή αίσθηση του χιούμορ σε ανθρώπους με υγιή καρδιά σε σχέση με εκείνους που υπέφεραν από καρδιακά προβλήματα. Συμπεραίνουν ότι «το γέλιο είναι το καλύτερο φάρμακο» κυρίως όσον αφορά την υγεία της καρδιάς.
.
