- Erythoflexuosa
- Chrysocoma
- Caradoc
- Dart's Snake Salamonii
- Sepulcralis
.
Τα είδη της οικογένειας Salicaceae μοιάζουν πολύ το ένα με το άλλο και έχουν την ικανότητα να αναπαράγονται μεταξύ τους δημιουργώντας φυσικά υβρίδια. Η πιο γνωστή ιτιά είναι ένα τέτοιο φυσικό υβρίδιο με την ονομασία Salix x sepulcralis. Πρόκειται για φυλλοβόλο δέντρο που μπορεί να φτάσει έως και τα 20 μέτρα. Η πιο διαδεδομένη ποικιλία είναι η Chrysocoma που χαρακτηρίζεται από κιτρινοπράσινα φύλλα και ανοιχτόχρωμο βλαστό. Τα κλαδιά που βγαίνουν από τον κεντρικό κορμό γέρνουν προς τα κάτω δίνοντας έτσι την μορφή "κουρτίνας" που πλαισιώνει τον κορμό. Νωρίς την Άνοιξη μαζί με τα νέα φύλλα παράγονται και μακρόστενες κωνικές ταξιανθίες, χρώματος κιτρινοπράσινου, που περιέχουν αρσενικά και θηλυκά λουλούδια. Τα άνθη δεν έχουν καλλωπιστική αξία και μένουν στο δέντρο για περίπου ένα μήνα, αλλά είναι ωφέλιμα για τις μέλισσες.
Προτιμούνται θέσεις με άμεση έκθεση στον ήλιο και κοντά σε μεγάλα σώματα νερού. Επειδή είναι ψηλό δέντρο με μεγάλη διάμετρο κόμης δεν το βλέπουμε συχνά σε οικιακούς κήπους, αλλά σε πάρκα και μεγάλους βοτανικούς κήπους. Μπορεί να τοποθετηθεί σε περιοχές που υποφέρουν από συχνούς ή ισχυρούς ανέμους.
Αρκετά ανθεκτικό στον παγετό και τις εκτεταμένες ψυχρές περιόδους του Χειμώνα. Τα φύλλα αντέχουν και στις υψηλές θερμοκρασίες, αλλά μπορεί να εμφανιστούν συμπτώματα ξήρανσης λόγω έλλειψης υγρασίας από το χώμα.
Μπορεί να καλλιεργηθεί σε πληθώρα τύπων χώματος, όπως αμμώδη, πηλώδη και αργιλώδη. Η οξύτητα του εδάφους δεν επηρεάζει το ρυθμό ανάπτυξης. Παρόλο που αρέσκεται στην ύπαρξη υγρασίας στο έδαφος θέλουμε η στράγγιση να είναι καλή γιατί αλλιώς ευνοούνται οι μυκητολογικές ασθένειες του εδάφους.
Ποτίζουμε κυρίως το Καλοκαίρι, ώστε το χώμα να έχει υγρασία. Τον υπόλοιπο χρόνο μπορούμε να βασιζόμαστε στις βροχοπτώσεις ή να ποτίζουμε μια φορά την εβδομάδα μαζί με τα υπόλοιπα φυτά μας.
Αν το έδαφος είναι πολύ φτωχό εφαρμόζουμε ένα καλά ισορροπημένο λίπασμα λίγο πριν την αρχή της Άνοιξης. Κατά τη φύτευση μπορούμε να εφαρμόσουμε κομπόστ.
Δεν είναι απαιτητικό όσον αφορά το κλάδεμα. Αφαιρούμε τα ξερά κλαδιά ή βλαστούς που μπορεί να έχουν προσβληθεί από ασθένειες.
Στην αρχή της Άνοιξης μπορούμε να κόψουμε έναν ακραίο βλαστό και να τον τοποθετήσουμε σε γλάστρα με βρεγμένο χώμα ή κατευθείαν στον κήπο. Όταν αναπτυχθούν οι ρίζες θα αρχίσουν να βγαίνουν καινούρια φύλλα. Φύλλα που υπήρχαν από πριν στο κλαδί κατά πάσα πιθανότητα θα ξεραθούν και θα πέσουν πριν αναπτυχθούν οι ρίζες.
Οι κύριοι εχθροί της ιτιάς είναι οι αφίδες, τα κοκκοειδή και τα ακάρεα. Και τα δύο αυτά έντομα τρέφονται με τα φύλλα και δημιουργούν παραμορφώσεις στα φύλλα και τους βλαστούς. Αφαιρούμε τα προσβεβλημένα μέρη και τα απομακρύνουμε από τον κήπο. Η προσβολή από αυτά τα έντομα μπορεί να ευνοήσει και δευτερογενείς προσβολές από το μύκητα της ανθράκωσης και το βακτήριο της σκωρίασης. Η αντιμετώπιση τους γίνεται με αφαίρεση των άρρωστων τμημάτων. Στη βάση του κορμού μπορεί να παρατηρηθούν μανιτάρια. Παρόλο που είναι εντυπωσιακό θέαμα ,τα μανιτάρια παρασιτούν πάνω στο φυτό και έχουν ένα εκτεταμένο υπόγειο δίκτυο μυκηλίων το οποίο μπορεί να απειλήσει όλο τον κήπο. Δεν υπάρχουν σκευάσματα αντιμετώπισης, οπότε συστήνεται ξερίζωμα και καταστροφή της ρίζας.
Ο φλοιός της ιτιάς χρησιμοποιείται στη βυρσοδεψία και ο κορμός και τα κλαδιά χρησιμοποιούνται για κατασκευή μπαστουνιών του κρίκετ και μολύβια.
Από το φλοιό ορισμένων ειδών εξάγεται μία ουσία που ονομάζεται γλυκοζίτης σαλικίνης και χρησιμοποιείται στη φαρμακευτική. Ένα από τα πιο γνωστά φαρμακευτικά προϊόντα της ιτιάς είναι το ακετυλοσαλικυλικό οξύ (ασπιρίνη).
